ನಾನಿದ್ದೀನಿ

ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಆಸೆ.

ಸಮುದ್ರ ತೀರಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ನದಿ ದಡಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ "ನಾನಿದ್ದೀನಿ" ಎಂದು ಅರಚುವ ಆಶಯ.

ದಟ್ಟ ಕಾಡಿನ ನಡುವೆ ಕೂತು, ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ "ನೀವಾದರೂ ನನ್ನ ಮರೆಯದಿರಿ 🙏" ಅಂತ ಗೋಗರೆಯುವ ತವಕ.

ಘಟ್ಟದ ಮಡಿಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಚಾರಣ ಮಾಡುತ್ತಾ ಗಿರಿಗಳ ಉತ್ತುಂಗಕ್ಕೆ ಏರಿ ಆಹ್ಲಾದಮಯ ಗಾಳಿಯನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿ "ದಯಮಾಡಿ ನನ್ನ ಆಲಿಸು" ಅನ್ನುವ ಅಭಿಲಾಷೆ.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಹೋಗಲಿ,

Silk board Junction ಅನ್ನೋ maze ನಲ್ಲಿ ಸಿಳುಕಿರೋ ವೇಳೆ, bumper to bumper traffic ನಡುವೆ, ಒಂದು Metro ರೈಲಿನ ಉದ್ದಳತೆಯಷ್ಟು ದೂರ ಕೇಳಿಸುವ ವಾಹನಗಳ Hornಗಳು ಮಾಡುವ ಕರ್ಕಶ ದನಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ, ನನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಸಾರುತ್ತ "Please don't count me out" ಅಂತ ಸಹಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಕೂಗುವ ಖಯಾಲಿ.

ಬಸವನಗುಡಿಯ ಕಡಲೆಕಾಯಿ ಪರಿಷೆಯೋ, ಪೇಟೆ ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಧರ್ಮರಾಯನ ಕರಗವೋ, ಅಲ್ಲಿ ನೆರದಿರುವ ಜನಸಮೂಹಕ್ಕೆ "ಯಾರಾದರೂ ನನ್ನ ಗಮನಿಸಿ" ಎಂದು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಹೇಳಿ ಹಾತೊರೆದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಕೆಯನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡುವ ಹಂಬಲ.

Majestic, Marketನಂತಹ ಜನದಟ್ಟಣೆ ಇರೋ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಇಡೀ ನಾಗರೀಕತೆಯನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ, "ನನ್ನನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ತೋಗೊಳ್ರಯ್ಯ" ಅಂತ ಬೇಡುತ್ತ ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆಯುವಷ್ಟು ಬಯಕೆ.

5G ವೇಗದಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ, "ನನಗೂ ಸಹ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಕೊಡು" ಎಂದು ಕೋರುವಷ್ಟು ಕಾತುರ.

ಇಂತಿ

(ಅ)ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷಿ